9.ARIKETA: Publizitatearen mugak

1) Zergatik da kaltegarria iragarki bati egindako salaketa, salaketa horrek funtsik ez duenean ere?

Salaketa funtsik gabea izan arren, marka irudia kaltetua ateratzen da normalean. Epaiketa egin eta sententzia ezagutu baina lehen, jendearen buruan marka horren irudia txartu egiten da. Gainera, gero asko ez dira enteratzen sententziaz, eta kasu hipotetiko batean iragarleari arrazoia emanda ere sententziak, pertsona hauek marka irudi horrekiko ideia negatiboa edukitzen jarraituko dute. Marka irudi negatiboa hartzeak gainera, salmentetan ere seguruenik eragina izango duela.

Bestalde, behin salaketa jaso ostean iragarleak iragarkia kendu behar izaten du, eta beraz beste bat egin, horrek dituen gastu denekin.

Beraz, marka irudiari dagokionez zein ekonomikoki kaltetua ikusten da, salaketa funtsik gabea izanda ere.

2) Publizitatean murrizten dena, beste edukietan onartuta dago, sexua eta biolentzia kasu. Zer dela eta diskriminazio hau? Orokorrean, zergatik da legea zorrotzago publizitatearekin?

Publizitatea eta beste edukien desberdintasun handiena, asmoa edo helburua da. Hau da, publizitatea saltzeko da eta besteak entretenitzeko.

Hala ere pelikula biolento eta odoltsu batean edo pelikula porno batean (ez dut uste hemen publizitatea egoten denik normalean, baina egongo da pelikularen bat publizitatearekin) zerbaiten publizitatea egiten denean, product placement-aren bitartez adibidez, asmoa saltzea da publizitatean bezalaxe, baina hemen onartua dago. Zergaitik? Erantzuna erraza da. Irakurri dugun “Los limites de la publicidad” artikuluan dioen moduan, “quien hizo la ley hizo la tranpa”, denean bezalaxe.

Ondoren esan beharra dut artikulu honetan akats bat bilatu dudala. Honekin zerikusia duena. Kiroletan tabakoarekin zer ikusia zuten patrozinioak 2005ean debekatu zituzten, hau da tabakoaren iragarkiak debekatu zituzten une berean. Hori bai, dagoeneko tabakaleraren batekin kontratua sinatua bazuen norbaitek ere, hiru urteko epea utzi zioten tabakoaren patrozinioekin amaitzeko. Horaindik eta gehiago esango dut, Formula 1-eko Ferrari auto etxeari bere “monoplazan” barra kode batzuk zituen eta hau kentzea egin zioten erretzera bultzatzen zuela esanez. Azken erabaki hau gehiegizkoa iruditzen zait.

Hemen notizi honen link-a: http://www.f1aldia.com/8517/ferrari-elimina-el-codigo-de-barras-de-su-decoracion.html

3) Egileak dioenez, iragartzea debekatuta dagoen hori saldu daiteke. Nola ulertzen duzu paradoxa hau?

Paradoxa honen erantzuna argia da: NEGOZIOA, DIRUA.

Estatuak diru pila bat irabazten du tabakoaren inpuestoarekin eta ez zaio komeni ilegalizatzea. Baina estatuaren irudia garbi mantentzeko debekatu egin dira honen inguruko iragarkiak eta patrozinioak.

Publizitateak azken finean kontsumora bultzatzen du baina ez dut uste inor erretzen hasi denik tabako marka baten iragarki bat ikusteagaitik…

4) Zeintzuk dira auto-erregulazioaren abantailak iragarleentzat?

Auto-erregulazioak, filtro baten lana egiten duela esan daiteke. Autocontrol erakundearen bitartez, kaleratzeko prest dauden iragarkiak, aztertu egiten dira eta arazoren bat ikustekotan iragarleari, egin duten iragarkiak dituen hutsegiteak jakinaraziko dizkiote. Era honetan, dirua eta denbora aurreztea ahalbidetzen da, filtro honetatik, pasatzen ez bada eta salaketa bat jartzen badiote iragarleari arazoetan sartuta ikusiko delako.

5) Publizitatearen profesioanala (izango) zarenez gero, non kokatzen duzu zeure burua? Protekzionismo osoaren muturrean (publizitate guztia estatuak erregulatuta) edo askatasun osoaren muturrean? Aldatuko zenuke iritziz hiritar sinplearen ikus-puntuan jarrita?

Nik uste dut publizitatea librea izan beharko litzatekeela, beti ere pertsonen oinarrizko eskubideak errezpetatuz eta publizitate engainugarria erabili gabe.

Gaur egun denek dakite publizitatearen helburua saltzea dela. Beraz uste dut publizistak libre izan beharko liratekeela bere imajinazioa publizitatean txertatzeko (honek eduki sexuala zein biolentoa izan), honela publizitatearen helburua ezagutzen dituztenak (umeak ezik populazio osoa) persuaditzen saiatzeko.

Haurren kasua uste dut dela babestu beharko litzatekeen kapaza, hauek ez baitakite zein diren publizitatearen helburuak, gainera publizitatea librea litzatekeen mundu batetan, arrisku handiena izango lukeen gizartearen sektorea izango litzateke hau. Beraz hauei zuzendutako publizitatea kontrolatzea nahiko izango litzatekeela uste dut.

Hiritar sinple baten ikuspuntuan jarri ezkero ziur beste ikuspuntu bat izango nuela. Hau da protekzionismo osoaren alde egongo nintzateke, honela publizitateak pertsuadi ez nezan.